Buhay OFW Ko.

Buhay Dowha.

Buhay OFW.

Pano nga ba? Siguro kapareho lang din ng ibang OFW around the world ang buhay ko dito. Nakatira sa isang flat, may tatlong bedroom, tig isa isa kami ng kwarto kaya may privacy at gumawa ng kung ano ano na alam nyo na!. At alam kong gawain ng lahat ng single OFW! nyahaha!!!

Kaya mahal na mahal ko ang  kaliwa kong palad! LOL! ewan bakit kapag sa kanan hindi masarap. (TMI alert!!!!)

Anyways, yun nga may dalawa akong pinoy na housemates na dental tech, at lagi nakakaiwan ng kalan na nakabukas. Ang ganda lang noh? pero since ayoko ma-stress sa kanila, bahala na sila, take lang ako ng picture at date ng kalan na naiwan nila, kapag nagkasunog at nag imbestiga, may katibayan ako na di ako ang pabaya. Tseh.

Weather dito ngayon nasa 30-35 degrees Celsius. Umiinit na. Pero keri naman dahil lahat naman ng lugar ay naka AC. Hindi nga ako halos pinapawisan. Madali din ang transportation, pagpasok sa work nagtataxi ako at hindi mahirap sumakay. Pauwi ay may tranport akong van kasi mahirap sumakay pauwi from the hospital.

Tipikal na araw ko ay magsisimula sa work. Kakain muna bago pumasok. May mga nakaimbak na akong food sa fridge, minsan ay nag papadeliver nalang ako ng lutong ulam sa malapit na pinoy restaurant sa building namin. Nakakaaliw ang mga pangalan nila, mayroong, Pueto Galera, may Boracay, at may Little Manila. Pero sa Amwaj ako madalas magpadeliver since sila pinakamalapit sa akin, paborito kong orderin ang Fried chicken nila na lasang Andoks with mang tomas sauce ha, masarap din ang bulalo nila, jusme! Nakapag grocery na din ako ng mga kakailanganin ko sa pang araw araw. May Jollibee at Chowking na din dito at soon daw ay ang Gerry's grill.

Kapag naubusan ako ng water, ng mantika, or toyo or suka, isang tawag mo lang sa telepono ay may magdadala nito sau sa main door mo. Basta dapat minumum na 10 riyals ang ipapadeliver mo. I love this service! Sana may ganito sa pinas noh?

Pero since diet ako this month, madalas ay bread lang or gulay or nagpapapak lang ako ng ulam kada kakain. Bawal na muna ang rice. Pagkakain ay itatapon ko yun plato,baso, kutsara at tinidor at mangkok sa basurahan. UU. Kasi disposable lahat sila hahaha. Ayoko kasi naghuhugas ng pinagkainan!

Usually 8 hours akong duduty ngayon sa Accident and Emergency room, medyo busy pero keri naman at happy kasi angdaming cute nurses at EMS hihihi. Masaya na din ako dito kahit nami-miss ko yung dating area ko sa ICU sa Cardiology Hospital.

May baon na din akong bread or kung anu man kapag oras na ng break or kadalasan kapag tinatamad ay bumibili nalang sa cafeteria. May branch naman ng Starbucks sa vicinity ng hospital kaya kapag trip mag kape e lakad lang ng konti.

Alam nyo naman halo halong lahi kami dito sa hospital. Kaya matututo ka talaga makisama at habaan ang pasensya mo. Dahil sa totoo lang nakaka-stress sila! Pero di naman dapat ay lagi pasensiya di ba, kapag natatapakan na karapatan at pagkatao mo dapat marunong ka din lumaban, pero bawal makipag suntukan or sabunutan, kundi mateterminate kami pareho hahaha.

Meron din kaming man made island gaya ng sa dubai hehe

Ma-traffic na din dito, konti lang kasi mga fly over at infrastructures, soon pa, may mga plano na sila to improve the road and maglagay ng subway gaya ng nasa Dubai.

After 30 minutes naihatid na ko ng van at makakauwi na ko sa bahay. Nasa accommodation ako na provided ng hospital. Libre lahat. Wala na ko iintindihin kundi pangkain ko. Nasa ika anim na palapag ako kaya lagi sasakay ng elevator ay minsan ay may makakasabay na Pana or arabo na ke baho. Kaya dapat shallow breathing ka lang sa mga ganitong pagkakataon. LOL

Nasa akin ang pinakamalaking room sa flat namin. Swerte lang ako at ito ang napataon na mapabigay sa kin. kaya naman naglagay na ko ng maliit na dining table, 2 couch, tv, at isang personal ref. Para di na ko lalabas ng room ko at makigulo dun sa dalawang ungas kong housemates. May common kitchen at living room kami. Civil lang ako sa kanila. Di pa naman kami nag aaway haha. Basta la pakialaman ganyan.

Kapag nasa bahay usually online lang ako, nood ng balita, nood ng mga tv series na paborito ko habang nakatodo ang AC at balot na balot ako ng kumot sa couch hahaha. Hindi din ako nawawalan ng makukokot na snacks. I love growers peanuts or cheese rings at lalo na ang Lindt white chocolates.

Hirap lang minsan mag isip ng kakainin kapag namumuhay ka ng solo sa abroad. Di gaya sa pinas na pag uwi natin ay may nakahanda ng pagkain. Hirap din ako sa pamimilantsa. Ayheytit! Paglalaba naman ay madali lang, ilalagay ko lang sila sa automatic washing machine, set lang ng timer at yun na! Isasampay nalang after!

Gusto ko lang dito ay yun fast internet connection, at 3G signals ng blackberry ko. Jusme kung sa atin malamang kunsimido na ko araw araw. LOL

ito ang public market namin dito, sa souq. ganda dito feel na feel mo yun arab culture :-)

At nakakaloka lang na kapag may naiwan kang gamit somewhere pagbalik mo andun pa din yun kapag nakalimutan mo. Hindi din kami worried na mahablutan, or malaslasan ng bag haha. Safe na safe ang feeling! Pero kahit na sabihin pang OK naman ako dito, iba pa din sa pinas, yun ang bayan natin e, mahal ko bansa natin infairness! Kung kaya nga lang ako bigyan ng ganitong sahod sa pinas e why not. Malamang wala ng mangingibang bayan pang Pinoy for sure :-0

Bata pa ko pangarap ko ng makapag abroad, naniwala sa akin ang Nanay ko kaya naman pinagsumikapan niyang maka graduate ako. Masaya akong I'm living OUR dreams. Namin ng Nanay ko. Ni sa hinagap di ko inakala na makakarating ako ng London at Germany dahil sa work ko na ito. At so far thankful ako sa mga blessings at mga kaibigan na natanggap ko for the past four years, well almost. hehehe.

Prowdli-Pinoy

Nakakaproud na madaming Pinoy dito sa middle east na uber successful. May certain hierarchy kasi sa hospital. Well, kahit san naman ata, pero since buhay ospital ang alam ko, dito nalang example ko hehe.

Sanay na kong makakita ng pinoy nurses, andaming pinoy dito, para ka lang nasa pinas, pero singdami din namin ang mga Pana-dol (indian). Nakakatuwa lang na may mga kababayan tayo na ang taas ng katungkulan sa hospital. May mga sarili pa silang offices. Galing!

Yun iba sa kanila Nursing House supervisor, hinahandle nila buong hospital at sa kanila ang rereport ang mga head nurses on every department. Naiimagine ko kung magkano sahod nila! Grabe wala sigurong binatbat ang kinikita ko kompara sa kanila hahaha!

At madami din naman na head nurses na pinoy. Imagine under nila ang ibang lahi. Lalo na kapag ang gagaling nila kapag sobrang pressured ang sitwasyon and they handled it so well.

Proud na proud ako makakita ng ganun. Sa department namin, Pana-dol ang chief! well, sana soon may mag handle sa amin na pinoy naman. Para mas cool!

Ako ok na ko sa posisyon ko now! at sana tumaas ng konti sahod! hahaha e kasi naman habang tumataas ng kita mo nag iiba din ang lifestyles! hay naku! dati naman kasya na sa akin ang kita ko sa pinas nun a! bat ngayon kulang na kulang pa! LOL

Pwera biro, madami kasi akong obligations sa pinas now. Bumi-breadwinner ang peg ko ngayon e.

Pero sa ibang banda, may mga kababayan din naman tayo na nasa pinakababang lebel ng hospital. Sila yun mga nasa housekeeping. Napag alaman ko na halos nasa sampung libong piso lang sahod nila, hindi pa libre ang pagkain. Ang baba pa ng overtime pay nila!

Grabe naman!

Kaya minsan kapag naglilinis sila ng office namin, andun na abutan namin sila ng extra food or some stuffs. Sa hirap kasi ng buhay sa pinas, napilitan sila mag tiis ng kapiranggot na sahod, atleast daw dito, regular silang may kikitain at tax free naman daw.

Pero anyway, bilib ako sa kanila!

Ang Tatlong OFW

.



Si Manong Oscar...



Busy ako sa ICU kung san ako naka-assign nun gabing yun. Napatingin ang lahat sa grupo ng mga Pinoy na nag iiyakan dun sa labas. May kamag anak sila sa kabila? Bihira lang kasi kami magka pasyente sa Intensive care unit ng mga kababayan natin.

May namataan akong beki. Go ako at lumabas para alamin kung bakit... at magpapansin na din dun sa pinoy na bading hehehe. Magkatabi yun dalawang magkaibang ICU kasi.

Nung makapasok ako sa loob, napag alaman ko ang situation:

Bad pala ang kalagayan ni kabayan :-( nakalimutan ko na tuloy si beki....

Nag cardiac arrest siya sa hallway habang inililipat sa ICU at nakita yun ng mga kamag anak nya. Yung actual na nag si-CPR sa harapan nila kasi nga dun inabot sa hallway...believe me hindi kaaya-aya makita na ang mahal mo sa buhay ay sinusubukan buhayin ng mga staff sa harapan mo...Kaya pala ganun ka hysterical ang iyak nila.

Pagkatapos subukan i-revive si Manong Oscar sa loob ng isang oras, pumanaw din siya.

Ang concern ko lang. Sana di nila itiransfer si kabayan natin ng hindi pa siya stable. Aabutin talaga yun sa daan. Ang siste pala, kailangan ng isang pasyente na taga-dito (local) sa bansang ito yun kwarto sa isa pang ICU sa itaas."sila daw kasi ang priority?" Kaya walang urada, yun pinoy ang inilabas nila. tsk tsk tsk. Kakainit ng ulo!



Si Ate Cora...



Nun nakaraan naman...sa cardiology care naman ako naka assign ng mabasa ko ang chart ng isa namin pasyente na comatose at naka life support nalang. Kababayan din natin na babae. Andun yun dalawa nyang kamag anak at nakatingin sakin. Kala ata doctor ako. Nagpakilala lang ako na therapist.

Buntis pala si ate at kabuwanan na nya para i-CS...sumakit ang tiyan at nagtungo sa kanyang doctor na ibang lahi. Ang sagot daw ni manggagamot e. Hindi pa ready ang baby..balik ka sa ibang araw...

Umuwi si ate. Pero kinabukasan nakaramdam na siya ng kakaiba sa bata sa tiyan. Hindi na ito gumagalaw. Isinugod si ate sa hospital at mabilisan dinala sa operating theatre. Patay na ang bata. At si ate, nagka-komplikasyon dahil dito. Bumigay ang puso nya, at nadala siya dito sa ICU at ito nga nira-rounds ko siya at kasama ng pangangalaga ng mga nurse na kababayan natin.

Minsan kasi we find relief na may mga kapwa pinoy tayo sa dayuhang bansa. At madami tayong pinoy everywhere. Kahit papano, alam mong andun yun concern lalo na kapag kababayan namin yun pasyente.

Hay...mahirap talaga kapag nasa ibang bansa ka...wala ka sa sarili mong teritoryo. Hindi mo lubusang magamit ang karapatan mo.

Sana idemanda nila yun doktor at sana matulungan sila ng embahada natin dito.



Si Ate Clarisse...


kapwa therapist namin siya...sa ibang branch siya ng hospital naman naka assign kaya naman madalang ko siya makasama. Pero dahil sa pagputok ng gulong ng sinasakyan nilang van papasok ng morning duty sana...ilang beses bumaligtad at nagpagulong gulong yun sasakyan sa highway na mabilis ang takbo nun mga oras na yun.

14 daw yun passengers at 7 dun ang tumalsik sa labas ng sasakyan at pumanaw. Isa na dun si ate Clarrise. Three months siyang nagdadalang tao. At isa pang pinoy nurse na 8 months pregnant naman daw ang nakitang nakasabit sa alambre sa may gilid ng kalsada. Nag aagaw buhay pa daw ito nun alisin sa kinalalagyan nya.

Ilan araw din nag iiyakan sa department namin nun time na yun. Halos tulala ang lahat. Mahirap pala yun, kapag kakilala mo at namatay sa tragic accident. Nakakalunos.

Sinagot ng hospital lahat ng gastusin nun mga biktima at mga kamag anak. Wala naman kasi magagawa kasi aksidente ang lahat.

Sabi ng mga kasamahan ko, ang buhay ng tao, walang kasiguraduhan. Maigsi lang ang buhay. Kaya sana i-enjoy mo ito. Dahil di mo alam bukas-makalawa, wala na. Huli na.

Pag time mo na kasi, time mo na. Kahit ano pa gawin natin. Basta mag ingat nalang siguro at magdasal at ipaubaya sa diyos dahil siya lang naman ang nakakaalam ng lahat.


P.S

Pasensiya na kayo sa malungkot kong entry today. Minsan lang naman to. Maging seryoso naman minsan at di puro kalandian at kaselfish-an ang blog ko :-)

*****

Read more OFW story. Click HERE.